Van galajurk tot labjas

Nu ervaar ik het echte werkleven in China. 24/7 op kantoor aanwezig. Slapen, werken, films kijken en eten, allemaal op dezelfde paar vierkante meters industrieterrein. Niet te geloven dat het leven van veel chinezen er echt zo uitziet. Ik ben hier maar een of twee weken, maar zij zitten hier al jaren. Vaak geen auto om ergens heen te gaan en afhankelijk van een paar dagen vrij in het jaar om een tripje te maken of om je familie en misschien zelfs je vrouw en kinderen te zien. Een leven haast moeilijk voor te stellen soms. Voor ons vrijgevochten en vrijdenkende Nederlanders. Kunnen nadenken over hobby’s, anders werken, verhuizen naar een mooie plek met familie en daar banen zoeken, noem maar op. Hier is daar gewoon geen geld voor. Werken om te kunnen blijven leven en leven om te werken. Weekenden bestaan hier haast niet. Gewoon weer om 7.00 uur op, want om 7.30 staat het eten weer klaar in de kantine en om 08.00 gaat de bel dat er gewerkt moet worden. Maar ja, wat kan je anders doen? Na een paar keer winkelen of wandelen heb je het ook wel gezien, kan je beter aan het werk gaan, dan heb je nog wat te doen. Op dit moment slaap ik dus in de dormitory van het kantoor. Mijn kamergenoot is mrs. Wang, 65 jaar en hoort eigenlijk al 10 jaar met pensioen te zijn, maar dat kon niet, want haar zoon studeert in Amerika en die studie moet betaald worden. Soms verteld ze wel een beetje over haar jeugd, opgegroeid onder het regime van Mao Tse Tung. Moest als stadse chemie studente verplicht werken bij de boer samen met haar zus en stoppen met haar studie. Veel honger geleden en daarna jaren in de steenfabriek gewerkt. Terwijl ze eigenlijk liever leerde en studeerde. Wat er met haar man is gebeurt weet niemand en wordt ook niet over gesproken. Ik heb het ook nog niet gedurfd te vragen en weet ook niet of ik het wel ga doen. Er is hier ook een andere oudere man, Mr. Wo. Ook opgegroeid rond dezelfde tijd en woont ook hier in de dormitory. 57 jaar oud en ziet zijn vrouw en zoon drie keer per jaar tijdens de feestdagen, want het kost teveel geld om elk weekend met het vliegtuig of trein te gaan en de tijd is te kort om zo’n lange reis te maken. Maar het is echt niet zo dat iedereen hier super ongelukkig is, helemaal niet. Toch is het wel een trieste gedachte. We hebben veel lol samen en tussen mrs. Wang en mij klikt het heel goed, zo goed zelfs dat we voor de volgende feestdagen een tripje samen hebben gepland om en paar dagen naar de kust te gaan. Onze dag ziet er ongeveer zo uit: Mrs. Wang staat om 05.00 op om te wandelen. Ik lig in bed tot 07.00. Wassen, aankleden en om 07.30 komt Mrs Wang mij ophalen om samen te ontbijten in de kantine. Ontbijt is vaak brood, noodels, rijst oid. Dan bord afwassen en in de kluis, handen wassen en om 08.00 gaat de bel om te beginnen met werk. Soms ga ik meekijken in het laboratorium en vaak zit ik op kantoor te typen aan mijn thesis. Om 12.00 lunch in de kantine. Prima te bikken; vlees, aardappelen, rijst noem maar op. Bord afwassen, handen wassen en slapen (mrs Wang vaak met hoofd op bureau, maar ik geef voorkeur aan mijn bed, aangezien die toch zo dichtbij is) tot 13.00, wanneer weer de bel gaat en de pc weer aanblinkt. Tot ongeveer 17.00. Dan even relaxen met wat patience of ander kaartspelletje op de computer en eten om 18.00. Na het eten gaan we altijd met een klein groepje wandelen. Even een blokje om rond het terrein. Soms even naar de zee, waar ze veel zeewier kweken. S’avonds, kleren wassen (moet met de hand), douchen (kan alleen s’avonds want is afhankelijk van zonneenergie) en film kijken. Dan om 22.00 naar bed, nog even kletsen, lezen en slapen! Op dit moment niet heel erg, zo’n rustig leventje, want ik moet echt opschieten met mijn thesis. Voor volgende week heb ik alweer wat tripjes op het programma en wil al wel echt een deel afhebben voor die tijd, want over 4 weken zit mijn stage er alweer op. Afgelopen weekend wezen winkelen met mrs. Wang, 2 uur met de bus naar de dichtsbijzijnde shopping mall. Echt super gezellig en ik heb haar kennis laten maken met Starbucks; free wifi en van super lekkere koffie genieten in een grote chille bank. Mrs. Wang was zo blij met die internet op haar telefoon, ze stond de hele tijd midden in de zaak te internetten en ik maar lachen en roepen dat ze moest gaan zitten. Toen zouden we ‘even’ noodles gaan eten in een nieuw restaurant van oude collega’s van haar. Na 1 uur zoeken door de regen hadden we het eindelijk gevonden, nadat we erachter kwamen dat we er al vier keer gewoon voorbij hadden gelopen. Mooie herinnering gehaald aan mijn tijd in Qingdao en na de verkeerde bus 2 uur de andere kant op te hebben genomen (ik had het nog zo gezegd), kwamen we eindelijk voldaan en moe weer thuis! Zondag beetje uitrusten en films gekeken, niet erg die rust want het weekend ervoor was het een groot feest.
Ik moest namelijk op het podium voor 2000 man in een mooie 18 eeuwse, europese jurk optreden. Echt fantastisch! Het hele weekend stond in het teken van Vland, het bedrijf waar ik stage loop, dus alle belangrijke klanten werden het hele weekend rondgeleid en konden allerlei dingen bezichtigen. Natuurlijk mocht ik ook mee. Het begon allemaal met de dag van de grote show. Ik moest met een groep oefenen hoe we gingen lopen en wat we precies, wanneer gingen doen. Toen de make-up in en haren laten doen. Even een strandwandeling, toen jurk passen en klaar waren we! De show vond plaats in een prachtig grote, witte balzaal met allemaal witgedenkte tafels en een gigantisch podium met grote schermen erachter. Na een heerlijk diner in de balzaal en genoten van de acts die voor ons moesten, zoals dans, zang, cabaret en wat verhalen over Vland, waren wij aan de beurt. De jurk zat zo strak dat ik bijna niet kon ademen, een echt chinees maatje dus, maar de act ging helemaal goed en iedereen juichen en foto’s maken toen wij daar stonden. Samen met alle professoren van Vland moesten we op het podium in deze traditionele kleding ons en onze kleding laten zien. Wat een kick en wat veel mensen! Echt een ongelooflijke ervaring. Helaas heb ik (nog) geen foto’s van mij op het podium, want ik weet niet hoe ik de fotografen kan contacten, maar foto’s van mij in de jurk heb ik wel samen met de jongen waar ik mee op het podium moest (zelfde thema kostuum). De volgende dag moest ik samen met een meisje dat model is, en dus net zo lang als mij, bij de ingang van het kantoor waar ik nu werk, werken, om te laten zien wat voor ‘mooie’ mensen er wel niet werken bij Vland. Er werken snel wat kantoortjes geimproviseerd en toen werd ik prompt achter de pc gezet. De manager vertelde dat ik pas de laatste bus weer weg mocht, naar de beurs die die middag op het programma stond, zodat iedereen mij de hele dag kon zien. Maar het meisjes waarmee ik mee was gekomen riep mij dat ik weer met haar mee moest gaan, omdat onze tourbus wegging. Dus ik snel mijn biezem pakken en rennen voor de bus. Later flink op onze kop gekregen dat ik de laatste bus had moeten pakken, maar de beurs was het helemaal waard om lang te mogen rondlopen. Een agrarische beurs met alle bedrijven uit de omgeving. Vier grote zalen en dus een gigantische happening. Ik was nog bijna overgehaald mee te doen met een bier ad wedstrijd, maar die chinezen kunnen erg hard drinken en een halve liter op het midden van de dag achteroverslaan, heb ik moeten skippen. De volgende dag nog naar een seminar geweest waar een Spaanse professor en zijn vrouw spraken en de dag erna, wanneer de seminar alleen nog maar in het chinees was ben ik met dat stel een tour door Qingdao gaan maken, met als reisleidster mijn vriending Sharon (oud-collega). Een-na langste brug van de wereld gezien (36 km lang), en nog wat andere bezichtigingen. Sharon was erg blij dat ik erbij was, want het engels met spaans accent was moeilijk te verstaan, helemaal voor haar. Super aardig stel en het was jammer dat de dag er alweer op zat. Maar de volgende dag hadden we nog een mooie afsluiting in de internationale Qingdao garden. Precies hetzelfde als Floriade in Nederland, maar erg leuk om te zien. En de dagen even kunnen genieten van de luxe van verschillende hotels, schone wc’s, luxe eten, karaoke, wijn, bier, heerlijk zachte bedden. Maar nu weer gezellig terug naar mrs. Wang en de andere collegas, weer achter de pc en in de labjas. Hm.. 16.00 uur, nog een uur voordat de bel gaat .. Tot ziens!